Revista ZK - Zona Usuarios
ZK - ENERO - 2010
Nodaiga
 
 
zona usuarios

Blogs y páginas personales:
Sin enlaces.

Sobre la escritora:
"O meu nome é Silvia Fernandez Naveiro e teño 16 anos. Nacín e vivo na Lavacolla, que é un pobo preto de Santiago de Compostela (Galicia, España).

Como supoño que acabaredes de ver, fago poesía anque tamén me gusta escribir novelas, porén atopo na poesía un camiño máis rápido para plasmar os meus sentimentos, asique supoño que esta é a razón pola que me dedico máis a esto. Creo que non vale moito a pena dicir a que dedico o meu tempo porque son as típicas cousas que calquera adolescente que estivera en bacharelato podería escribir, pero poñereino igual: escoitar música (todo tipo: heavy, rap, rock, pop, sobre todo en inglés, galego, portugués e frances), "estudar", debuxar, falar e relacionarme con todo tipo de xente, saír e facer moita festa, defender os meus ideais (considérome galeguista, polo tanto teño un compromiso coa miña lingua, e quizáis un pouco feminista) e quizás algunha que outra cousa máis."

Traducción: Mi nombre es Silvia Fernandez Naveiro y tengo 16 años. Nací y vivo en Lavacolla, que es un pueblo cerca de Santiago de compostela. Como supongo que acabaréis de ver, hago poesía aunque también me gusta escribir novelas, pero encuentro en la poesía un camino más rápido para plasmar mis sentimientos, así que supongo que estas es la razón por la que me dedico a esto. Creo que no vale mucho la pena decir a qué dedico mi tiempo libre porque son las típicas cosas que cualquier adolescente que estuviera en bachiller podría escribir, pero las pondré igual: escuchar música (todo tipo, heavy, rap, rock, pop, sobre todo en inglés, gallego, portugés y francés), "estudiar", dibujar, hablar y relacionarme con todo tipo de gente, salir y hacer mucha fiesta, defender mis ideales (me considero galeguista, por lo tanto tengo un compromiso con mi lengua, y quizás un poco feminista) y quizás alguna que otra cosa más.


Poema: Sorrisos das sen dentes

Saben que teñen o misterio gardado nos seus ollos
a dozura dos seus beizos mofándose do glorioso
a esperanza agochada nas súas caricias

 

e porén non teñen vida.
Non poden chorar nin rir
nin mirar con dozura a outros;
non poden correr nin xogar,
porque eles prohíbenllo todo.
Osol nace e sol cae
os soños gástanse.

Continúa >>

 
anterior menu 46 siguiente