As miñas dúas contrarias partes
Podo finxir cincuenta mil sorrisos,
podo saír e berrar o teu nome con rabia
podo ser todo iso que odias;
podo romper a túa aparente calma.
Podo ser eu e despois no ser ninguén,
e poden as miñas palabras doer coma o peor castigo
podo ter ese don irritante
pode o meu pranto vivir contigo.
Podo ser así a veces,
e dígoo para non enganarte,
podo ser detestable, rencorosa, insoportable;
poro ser así a veces e ti aínda non o sabes.
Pero créeme, tamén podo ser amable,
e podo facer da tú vida un lugar máis agradable,
podo dedicarche os meus sorrisos,
e podo poñer os meus bicos ó teu alcance.
Podo decirche quérote,
podo ser mirar, observarte.
Podo chorar en silencio,
|
|
podo estar contigo e extrañarte.
Podo ser todo o que ames,
podo ser todo o que odies,
podo ser as miñas dúas contrarias partes.
Podo ser todo, pero ti aínda non o sabes. |
