Por suposto, falar de materia e antimateria, ou de normais e contrarias, é unha mera cuestión de gustos. É como decir que o antinúmero do +3 é o -3; pero podemos decirlo exactamente ao contrario: o antinúmero do -3 é o +3. En principio son iguais de probables, e non debería haber privilexios para unha clase ou a outra.

O misterio xa está servido. Se son iguais de probables e se aniquilan entre sí, e como resultado do Big Bang se crearon en igual proporción partículas e antipartículas, o universo resultande debería ser moi distinto ao que temos. Deberían estar aniquilándose dando lugar a fotones gamma, que podría dar lugar a unha parella partícula-antipartícula que sairían en direccións opostas para aniquilarse con outras, e volta a empezar.

Sen embargo, é evidente que o universo non está funcionando desa maneira (afortunadamente). Este é o misterio a resolver.

En 1932 a primeira desas partículas contrarias foi detectada por Carl Anderson. Foi a antipartícula do electrón que foi chamada positrón (o antielectrón). En 1955 Emil Segre e Owen Chamberlain descubriron  o antiprotón, mentras que en 1956 Cork e Lambertson descubriron o antineutrón.

Leon Lederman en 1965 detecta o antideuterón (un antiprotón e un antineutrón formando unha única entidade) e en 1969 Prokoshkin detecta o antihelio-3 (dous antiprotones e un antineutrón unidos). O CERN –do que falaremos máis tarde- en 1996 anunciou que fabricaran 9 átomos de antihidróxeno, é dicir un átomo formado por un positrón que xira ao rededor dun antiprotón. Foi o primer antiátomo fabricado [2].

Precisamente, o comportamento antagónico entre partículas e antipartículas (materia e antimateria) que se aniquilan para dar lugar a enerxía en forma de luz gamma, deu pe a que o CERN aparecese en novelas (e películas) que se convertiron en “best seller” nos últimos anos: “Código Da Vinci” [3] e “Ángeles y Demonios” [4].

Esto é ciencia-ficción, pero o mundo das antipartículas é absolutamente real, e todos os días nos hospitais se realizan diagnósticos basados en técnicas que usan os positróns (as antipartículas dos electróns), no que se coñece como Tomografía por Emisión de Positróns (PET).

No acelerador de partículas Fermilab de Chicago, antiprotóns fanse chocar con protóns dende hai muchos anos, e nesas colisións do Fermilab, e sobre todo nas do LHC, por cada nova partícula creada aparece a súa antipartícula correspondente tamén.